martes, octubre 03, 2006

EL AMOR VENCE SIEMPRE

Comenzamos un nuevo Curso. Creo que vale la pena releer un Post que escribí hace tiempo. Espero que ayude a pensar y a plantearse nuevas metas.
AQUILÁRIA ME PREGUNTA
Me pregunta Aquilária , a propósito de un comentario mío sobre las Cartas de Mariana Alcoforado: “¿Teniendo en cuenta las circunstancias –clausura impuesta y no deseada- vivir ese amor en corazón cuerpo y espíritu, implicaría la pérdida del Amor?”Difícil cuestión a la que trataré de responder. No sé si lo voy a lograr. Son unas reflexiones que admiten matices, aportaciones de otros caminantes, sugerencias. Incluso desacuerdos.Me parece que la respuesta es NO. Mariana descubre, en la mirada del caballero, el Amor. Un Amor esponsal, totalizante, omnicomprehensivo. Abarca y captura todo su ser: corazón, cuerpo y espíritu. Es un amor oblativo.Mariana descubre en la mirada del Caballero la razón de su vida. Y le entrega, de inmediato, todo cuanto es: “Pero eu dábame inteiramente a vos e non estaba en condicións de pensar no que puidera envelena-la miña alegría” (Carta II). Está dispuesta –y lo hace-a perderlo todo por ese Amor: ”Estou resentida comigo mesma cando penso en todo o que vos sacrifiquei: perdín a miña reputación, expúxenme o furor dos meus, a severidade das leis do meu país contra as religiosas e á vosa ingratitude que é para min a máis grande das desgracias” (Carta III).Partimos de que está en el Convento a la fuerza, no por vocación: “A miña familia, os meus amigos, este convento, todo me é insoportable. Todo o que estou obrigada a ver e todo o que teño que facer por absoluta necesidade éme odioso: Sinto celos da miña paixón ata o punto de parecerme que tódalas miñas accións e tódolos meus deberes vos atinxen” (Carta IV). Impresionante, el Amor hace que “tódolos meus deberes vos atinxen”. El Amor es totalizante y oblativo, repito.Porque el Amor ha brotado en su corazón y a pesar de todo lo que le supone “…non me arrepinto de tervos adorado; estou feliz de que me seducírades (…) Quero que todo o mundo o saiba, non fago disto un misterio, estou encantada por ter feito todo o que fixen por vos contra todo decoro. A miña relixión y a miña honra x asó consisten en amarvos enlouquecidamente toda amiña via, pois a amarvos comecei” (Carta II).El amor está llamado a transformarse en Amor.El amor implica pérdida del Amor cuando no es leal, cuando traiciona la llamada interior a una entrega total. Cuando no es camino para el Amor, sino descamino. Cuan-do comienza a reclamar, como propias, parcelas antes entregadas en plenitud. Sería contrario al Amor si Mariana hubiese recibido la Vocación religiosa: “(…) paréceme que debo estar tranquila por non ter sido infiel; por nada do mundo quixera cometer acción tan depravada” ( Carta IV).El amor es, tantas veces, un puro juego. Así no puede ser Amor. Mariana lo expresa, me parece, muy bien: “E ¿por qué me escollestes a min para facerme tan infeliz? Sin dúbida encontraríades neste país unha muller máis fermosa, coa que teriáde-los mesmos praceres, xa que só praceres groseiros procurabades; unha muller que vos amaría fielmente mentras vos vise, á que o tempo consolaría da vosa ausencia e á que poderíades deixar sen perfidia e sen crueldade”. (Carta IV).No así el Amor que abarca toda la persona. No es un juego. Implica la entrega de toda la persona, no solo la entrega lúdica del cuerpo. Desgarradoras las palabras que siguen: “¿Cómo coñecendo o fondo do meu corazón e do meu cariño puidestes decidirvos a deixarme para semnpre e a expoñerme ós terrores que debo sufrir ó pensar que só vos lembrades de min para me sacrificar a una nova paixón? (Nótese que no dice Amor si no Pasión)” (Carta IV). El Amor es tan fiel que puede decir: “Hai momentos nos que me parece que tería a suficiente submisión para servir a aquela que amades” (Carta IV). Y todo porque el Amor no soporta la ausencia. Perdona y es capaz de servir a quien le traiciona.El amor implica pérdida del Amor cuando se niega a acoger la Vida. Cuando se encierra egoístamente en sí mismo. El Amor es siempre fecundo, generador de vida abundante: “He venido para que tengan vida y sobreabunden” (Io 10, 10). Cristo, muriendo por Amor, nos engendra a la Vida: “Nadie tiene Amor más grande que el que da la vida por sus amigos” (IO 15, 13).Larga está resultando esta contestación. Y, acaso, ni siquiera sea contestación. Y no responda a lo que me preguntaban.Creo que la respuesta está en entender bien qué es AMOR ESPONSAL, al cual TODOS estamos llamados por vocación divina.Amo esponsalmente cuando entrego todo mi ser, cuando lo juego a una sola carta sin posibilidad de retorno, cuando quemo las naves y quedo a merced del amado. Y esta entrega se da tanto en la vida religiosa como en la vida matrimonial. Es la vocación ontológica del ser humano: llamado desde toda la eternidad a Amar.Termino con unos textos que pueden ayudar –me parece- a entender lo que quiero decir.“Quien permanece a la escucha termina por darse cuenta de que en el espíritu no recibimos llamadas parciales sino totalizantes. La llamada en su más alto nivel se traduce en exigencias de consagración” (Isabel Guerra: El Libro de la Paz Interior, Barcelona 2005, p. 10).“Tengo un reto apasionante: abrir ventanas al sosiego, al encuentro con lo esencial del propio yo, ahogado en prisas y bullicios. Mostrar senderos por los que la paz pueda venir hasta nosotros. Invitación a prestar atención a la llamada de quien está a nuestra puerta esperando para compartir con nosotros el pan del Amor entregado que enseña la alegría del desposeimiento solidario” (Id, p. 12).“La oración –hablar con el Amado- es el agradecimiento a ese Amor que Él nos da. Si escuchamos hoy la voz de la Belleza en nuestro entorno cotidiano, abramos el corazón a su eterna primavera. De ella brota la esperanza de los hombres” (Id., p. 13).El Amor vence al mundo.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

"El AMOR ESPONSAL al cual estamos todos llamados por vocación divina"..... En cierto modo me da gracia...... ¿porque entonces algunas "personas" entregan su vida a Dios y hacen su respectivo voto y despues lo dejan y se entregan al matrimonio?...¿eso está bien? pero está mal si uno se casa con un separado o divorciado.... ¿acaso el primero no entregó su vida alejándose de la entrega terrenal para estar con Dios? .... No lo entiendo.... somos humanos y tambien nos equivocamos...... ¿porque tenemos que estar atados a alguién que realmente no nos AMA?.

caminante dijo...

Carísima Estrella Fugaz: cuando alguien ama esponsalmente, cualquier vuelta atrás es siempre un "adulterio", una traición. Por eso siempre hay una entrega primera que es la de verdad. Creo -puedes buscarlo en un libro que tú bien concoces- allí se dice: "Yo te amé con amor de doncel".
Estamos atados a quien no nos ama, porque tú sigues amando, siendo fiel. Y la fidelidad, tantas veces, exige heroismo. Dios es fiel, aun cuando tú y yo no lo seamos. No malgastes tu vida en amores que no valen la pena. Si me lo permites -sé que puede dolerte- no valen la pena amores de segunda mano, que ni son ni quieren ser en totalidad. Guardan siempre una vala en la recámara.
Lee, si quieres seguir mi consejo, despacito, saboreándolo, el Libro del Profeta Oseas: "Por eso, Yo mismo la seduciré, la conduciré al desierto y le hablaré al corazón" (Oseas, 2, 16). Está escrito en lenguaje duro, pero tierno a la vez. Dios no juega a las cartas, ni al escondite. Entrega, por amor, la vida en la Cruz. Y exige justa correspondencia.
A lo mejor, con estas palabras, puedes entender mejor lo que escribí. Y los dos últimos párrafos.
Tu corazón es tan grande que no se sacia con amores a medias. No valen la pena.
¡¡¡Ánimo!!! Encontrarás. Necesitas vaciar el corazón de amores que no merecen ni un segundo de tu vida. Perdóname.
Un fortísimo abrazo.
Un fortísimo abrazo.

Licínia Quitério dijo...

Obrigada pelas tuas palavras no meu blog. Peço desculpa pela ausência, mas muita coisa tem acontecido que me tem impedido de visitar todos os Amigos. Melhores tempos virão, asim espero. Entretanto, desejo que passes bem.
Um abraço.

caminante dijo...

Gracias, cara Licinia. La vida es sencilla y complicada, a la vez. Y no siempre podemos hacer,lo que deseamos.
Un fortísimo abrazo.

Anónimo dijo...

Esta nota se refiere a ciertas "cartas". Podrias, por favor, aclararme de que se trata. Soy de Buenos Aires, Argentina. Y no se si se trata de algun autor o de literatura vuestra. Gracias,
Excelente el blog!

Anónimo dijo...

...otro costado de la cuestion que plantea "estrella fugaz" seria: como estar atados a quien no amamos? Cuales son los amores que valen la pena, y cuales no la valen? Tu dices que "cualquier vuelta atras es siempre adulterio, una traicion". Se nota que eres totalmente consecuente con la idea cristina; y no lo estoy remarcando de manera critica, tambien fui educado en dicha filosofia y siendo ahora adulto la comparto y valoro siempre mas. Pero honestamente, hay un par de puntos de la doctrina que no comprendo, quizas puedas aportarme: 1- Si el pecado es por naturaleza una falta a las normas divinas, como puede un recien nacido ser considerado pecador? 2- Si la religion no solo acepta sino que promueve el arrepentimiento de las faltas y errores y otorga perdon, como es posible que la decision de un momento (lease matrimonio) se transforme en algunos casos en una especie de condena de por vida cuando fue asumido con error, ignorancia, inmadurez, etc? Un abrazo,